ରାଜ୍ୟର ବିକାଶ ଧାରାରେ ଅନାଗ୍ରହ ମାନସିକତା
JSW ପ୍ରକଳ୍ପ ଆସିବା ପରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକଙ୍କୁ ସର୍ବାଧିକ କ୍ଷତିପୂରଣ ପ୍ରଦାନ କରିବା ସହିତ କର୍ମ ସଂସ୍ଥାନ ଓ ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ମଧ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି।
Onm
ଆମ ରାଜ୍ୟ ଦେଶର ଏକ ପଛୁଆ ରାଜ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବିଗତ ଦୁଇ ଦଶନ୍ଧି ଧରି ବିକାଶ ଧାରାରେ ଆଗେଇ ଚାଲିଛି। ରାଜ୍ୟର ଶିକ୍ଷା, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ଗମନାଗମନ, ପାନୀୟଜଳ, ବିଦ୍ୟୁତ ସେବା ଭଳି ଅନେକ ମୌଳିକ ସମସ୍ୟାର ସତୁରୀ ପ୍ରତିଶତ ସମାଧାନ ହୋଇ ସାରିଛି। ପୂର୍ବରୁ କୁହାଯାଉଥିଲା ଯେ ଆଦିବାସୀ ଅଧ୍ୟୁଷିତ ଜିଲ୍ଲା ତଥା ପାହାଡିଆ ଅଞ୍ଚଳରେ ବାସ କରୁଥିବା ଜନଜାତିର ଲୋକ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ବିକାଶର ଚିହ୍ନ ନାହିଁ,କିନ୍ତୁ ବିଗତ ବର୍ଷ ମାନଙ୍କରେ ଏହି ସବୁ ଅଂଚଳର ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଜୀବନ ଜୀବିକା କୁ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲେ ଜଣା ପଡୁଛି କି ଏହି ସବୁ ଅଂଚଳରେ ଅନେକ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି। ପ୍ରତି ଗାଁ, ଏପରିକି ପଡା ଗାଁ ରେ ଅଙ୍ଗନୱାଡ଼ି, ସ୍କୁଲ, ପାନୀୟଜଳ, ବିଦ୍ୟୁତ ସେବା, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସେବା ପକ୍କା ରାସ୍ତା, ଭଳି ଅନେକ କିଛି ସୁବିଧା ରହିଛି।ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ସବୁ ଅଞ୍ଚଳରେ ଅନେକ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାର ରୂପରେଖ ହୋଇ ସାରିଛି।
ଜନସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଆମ ରାଜ୍ୟ ଦେଶର ୧୧ ତମ ସ୍ଥାନରେ ରହିଛି। ଯଦିଓ ୨୦୦୫ ମସିହାରୁ ରାଜ୍ୟରେ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦୂରୀକରଣ ଯୋଜନାରେ ଏହାର ଅନୁପାତ ହର କମିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏବେ ଏହା ପ୍ରାୟ ୩୨ ପ୍ରତିଶତ ରହିଛି।ଆମ ରାଜ୍ୟ ପଛୁଆ ବର୍ଗର ବୋଲି ପରିଗଣିତ ହେବାର ଯଥେଷ୍ଟ କାରଣ ରହିଛି। ମୁଖ୍ୟତଃ ଶିଳ୍ପାୟନରେ ପଛୁଆ, ଶିକ୍ଷା, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟରେ ଆଶାନୁରୂପ ଉନ୍ନତି ପରିଲକ୍ଷିତ ନ ହେବା, କୃଷି ଅର୍ଥନୀତିରେ ସୁଧାର ନ ଆସିବା ସହିତ ଜନସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି ଏହାର ମୁଖ୍ୟ କାରଣ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି। ଅପରପକ୍ଷେ ରାଜନୈତିକ ଦୂରଦୃଷ୍ଟିର ଅଭାବ କାରଣ ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଆଲୋଚନାର ପରିସରକୁ ଆସୁଛି। ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମ ରାଜ୍ୟର GDP ହାର ୭.୮% ରହିଥିବା ବେଳେ ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ୧୬ ତମ ସ୍ଥାନରେ ରହିଛି, ସେହିଭଳି ମାନବ ସୁଚକାଙ୍କ ହାରରେ ଆମ ରାଜ୍ୟ ୩୨ ତମ ସ୍ଥାନରେ ରହିଛି। ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପର୍ଣ୍ଣ କଥା ହେଉଛି ସମଗ୍ର ଦେଶର ଅର୍ଥନୀତି କୋଭିଡ ସଂକ୍ରମଣ ସମୟରେ ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଥିଲା ବେଳେ ଆମ ରାଜ୍ୟର ସ୍ଥିତି କିନ୍ତୁ ଓଲଟା ରହିଥିଲା।୨୦୧୨_୨୦୧୩ ରୁ ୨୦୨୦ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମ ରାଜ୍ୟର ଅର୍ଥନୈତିକ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ହାର ୭.୧ % ଥିବା ବେଳେ ଏହା ବୃଦ୍ଧି ପାଇ ୨୦୨୨ ୨୦୨୩ ବେଳକୁ ୭.୮୨% ରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲା।ଏହାର କାରଣ ହେଉଛି ଶିଳ୍ପାନୁଷ୍ଠାନଗୁଡ଼ିର ଉତ୍ପାଦନ ରେ ବୃଦ୍ଧି ଓ ବାଣିଜ୍ୟ ବ୍ୟବସାୟରେ ଉନ୍ନତି। ତଥାପି ଆମେ କାହିଁକି ଅନୁନ୍ନତ ବୋଲି ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ।ଅର୍ଥନୈତିକ ବିଶେଷଜ୍ଞ ମାନଙ୍କ ତଥ୍ୟ ରୁ ଆଧାର କଲେ ଜଣାପଡେ ଯେ ରାଜ୍ୟର ଏକ ତୃତୀୟାଂଶ ଲୋକ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ସୀମାରେଖା ତଳେ ରହିଛନ୍ତି। ମୁମ୍ବାଇ ସହର ହେଉଛି ଦେଶର ଅର୍ଥନୈତିକ ରାଜଧାନୀ ବୋଲି କୁହାଯାଏ।ଆମ ରାଜ୍ୟର କେତେକ ଜିଲ୍ଲାରେ ଯଥେଷ୍ଟ ପରିମାଣର ଖଣିଜ ସମ୍ପଦ ଭରି ରହିଛି।ଏହାର ସଠିକ୍ ବିନିଯୋଗ କରିବା ତ ଦୂରର କଥା ଏଥିରେ ସଠିକ୍ ମୂଲ୍ୟ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ପାରୁନାହିଁ।ସେଥି ପାଇଁ ଆମ ରାଜ୍ୟ ବିକାଶ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆଗେଇ ପାରୁ ନାହିଁ।
ରାଜ୍ୟ ସରକାର ବିଗତ ୨୦୧୬ ରୁ ମେକ ଇନ୍ ଓଡ଼ିଶା କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଆରମ୍ଭ କରିବା ସହିତ ରାଜ୍ୟରେ ଶିଳ୍ପ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଓ ଅଧିକ ରୁ ଅଧିକ ପୁଞ୍ଜି ବିନିଯୋଗ ପାଇଁ ଉଦ୍ୟମ ଜାରି ରଖିଛନ୍ତି।ଏଥିରେ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ସଫଳତା ଆସିଛି। ବର୍ତ୍ତମାନ ଯଦି ଆମେ ଦେଖିବା ଉପକୂଳ ଜଗତସିଂହପୁର ଓ କେନ୍ଦ୍ରାପଡା ଜିଲ୍ଲାରେ ଦୁଇଟି ବୃହତ୍ ଷ୍ଟିଲ କମ୍ପାନୀ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବାକୁ ଅନୁମତି ଦିଆଯାଇଛି। କେନ୍ଦ୍ରାପଡା ଜିଲ୍ଲାରେ ଏହାର କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେବାକୁ ଯାଉଥିବା ବେଳେ ଜଗତସିଂହପୁର ଜିଲ୍ଲାରେ JSW ପ୍ରକଳ୍ପ ପାଇଁ ଜମି ଅଧିଗ୍ରହଣ ପରେ ନିର୍ମାଣ କାମ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି।ଏହି ଅଞ୍ଚଳକୁ ବିଗତ ୨୦୦୫ -- ୨୦୦୬ ରେ ପୋସ୍କୋ କଂପାନୀ ଆସିଥିବା ବେଳେ ଲୋକଙ୍କ ବିରୋଧ ସହିତ ସରକାରୀ ଉଦାସୀନତା ପାଇଁ ସର୍ବାଧିକ ୫୨ ହଜାର କୋଟି ଟଙ୍କାର ବିଦେଶୀ ପୁଞ୍ଜି ଫେରି ଯାଇଥିଲା।୨୦୧୦-- ୧୧ ପରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ୨୦୧୮-- ୧୯ ରେ ସେହି ସ୍ଥାନରେ jsw କମ୍ପାନୀ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ ଉଚ୍ଚସ୍ତରୀୟ ବୈଠକରେ ଅନୁମତି ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ। ତା ପରେ କଂପାନୀ ପକ୍ଷରୁ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି। ଜଗତସିଂହପୁର ଜିଲ୍ଲାର ଏରସମା ତହସିଲ ଅଧିନରେ ଥିବା ତିନିଟି ପଞ୍ଚାୟତର କିଛି ସ୍ଥାନରେ ଏହି ଶିଳ୍ପ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେବାକୁ ଯାଉଛି। ଏହି ଅଞ୍ଚଳଟି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ଶିଳ୍ପ ଅନୁକୂଳ ପରିବେଶ ରହିଛି।ପୂର୍ବରେ ବଙ୍ଗୋପସାଗର ରହିଥିବା ବେଳେ ବନ୍ଦର ଭିତ୍ତିକ ବାଣିଜ୍ୟ ପାଇଁ ସାରା ଦେଶରେ ଏହା ଏକ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ସ୍ଥାନ ଭାବେ ପରିଗଣିତ ହୋଇଛି। ଅପରପକ୍ଷେ ଆମ ରାଜ୍ୟର ଶିଳ୍ପନୀତି ଓ ଉନ୍ନତ ଭିତ୍ତିଭୂମି ବାହାର ରାଜ୍ୟର ତଥା ଦେଶର ଯେ କୌଣସି ଶିଳ୍ପପତିଙ୍କୁ ପୁଞ୍ଜି ବିନିଯୋଗ କରିବା ପାଇଁ ଆକୃଷ୍ଟ କରିପାରେ।ରାଜ୍ୟ ସରକାର ମଧ୍ୟ କୃଷି ଅର୍ଥନୀତି ରୁ ଏବେ ଶିଳ୍ପ ଅର୍ଥନୀତି ଆଡ଼କୁ ଅଗ୍ରସର ହେଉଛନ୍ତି।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକ ବିଡମ୍ବନାର ବିଷୟ ଏହି କି ଯେ ଏହି ଅଞ୍ଚଳର କିଛି ଲୋକ ବାହାର ଅଞ୍ଚଳର କିଛି ତଥାକଥିତ ଜନ ଆନ୍ଦୋଳନ କାରୀ ନେତା, ଓ କିଛି ନ୍ୟସ୍ତସ୍ୱାର୍ଥ ବ୍ୟକ୍ତି ଏହି ପ୍ରକଳ୍ପ କୁ ବିରୋଧ କରୁଛନ୍ତି।
ଏଠାରେ ସୂଚାଯୋଗ୍ୟ ଯେ JSW ପ୍ରକଳ୍ପ ଆସିବା ପରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକଙ୍କୁ ସର୍ବାଧିକ କ୍ଷତିପୂରଣ ପ୍ରଦାନ କରିବା ସହିତ କର୍ମ ସଂସ୍ଥାନ ଓ ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ମଧ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି। ସ୍ଥାନୀୟ ତିନି ପଞ୍ଚାୟତର ପ୍ରାୟ ଦୁଇ ଶହ ରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ ଆଇ ଟି ଆଇ, ଡିପ୍ଲୋମାରେ ଶିକ୍ଷାଗତ ଯୋଗ୍ୟତା ହାସଲ କରିଥିବା ପିଲାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ୍ୟତା ଆଧାରରେ ଅନେକ ପିଲାଙ୍କୁ ସ୍ଥାନୀୟ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ମଧ୍ୟ ନିୟୋଜିତ କରାଯାଇଛି।ଏଥି ସହିତ ସୁରକ୍ଷା କର୍ମୀ, ଡ଼୍ରାଇଭର ଭଳି ବହୁ ବିଭାଗରେ ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ଦିଆ ଯାଇଛି।ଏବେ ବି କଂପାନୀ ପକ୍ଷରୁ ବିଭିନ୍ନ ଯୋଜନାରେ ଆତ୍ମନିଯୁକ୍ତି ର ସୁଯୋଗ ରହିଥିବା ବେଳେ ସ୍ଥାନୀୟ ଅଞ୍ଚଳର ଯୁବବର୍ଗଙ୍କ ପାଖରେ ଏଥି ପ୍ରତି ଆଗ୍ରହ ପ୍ରକାଶ ପାଉନାହିଁ। ଏପରିକି କିଛି ଅଭିଭାବକ ମାନେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା କିମ୍ବା ଭଲ ଚାକିରୀ କରିବା ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତ ଗଢ଼ିବାକୁ ଅନୁପ୍ରାଣିତ କରୁ ନାହାନ୍ତି।ଯାହା ଫଳରେ କି ଅନେକ ଯୁବ ଗୋଷ୍ଠୀ ଗାଁ ଛାଡି ଯିବାକୁ ମନ କରୁ ନାହାନ୍ତି। ଏଭଳି ସ୍ଥିତିରେ ବେରୋଜଗାରୀ ବଢ଼ି ଚାଲିଥିବା ବେଳେ ସମାଜରେ ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ ଆଚରଣ, ନିଶା ସେବନ,ଭଳି କାର୍ଯ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ଭିନ୍ନ ଦିଗକୁ ଟାଣି ନେଉଛି । ଏଠି ଗୋଟେ କଥା ଆପଣଙ୍କ ନଜର କୁ ଆଣିବ କୁ ଚାହୁଁଛି। ଗତ କିଛି ଦିନ ତଳେ ସ୍ଥାନୀୟ ଅଞ୍ଚଳର କିଛି ଲୋକ କାମ ନ ପାଇ ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତି କରୁଥିବାର ଖବର ଆସିଥିଲା। ଅନୁସନ୍ଧାନରୁ ଜନ ପଡ଼ିଲା ଯେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଦୁଇ ଜଣ ବ୍ୟକ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରାପ୍ୟ କ୍ଷତିପୂରଣ ବାବଦକୁ ୮୮ ହଜାର ଟଙ୍କା ଲେଖାଏଁ ପାଇଛନ୍ତି। ଆଉ କିଛି ଲୋକ ବିଗତ ଦଶ ବର୍ଷ ପାଖାପାଖି ହେବ ଏହି ବୃତ୍ତି ରେ ଅଛନ୍ତି। ଏଥିରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅନୁମାନ କରାଯାଉଛି ଯେ ଏମାନେ କୌଣସି କମ କରିବାକୁ ଇଛା ପ୍ରକାଶ କରୁ ନାହାନ୍ତି।ସେମାନଙ୍କ ଆଳସ୍ୟ ପରାୟଣତା ପାଇଁ ସେମାନେ କରୁ ନାହାନ୍ତି। ବିନା ପରିଶ୍ରମରେ ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତି କରି କିଛି ରୋଜଗାର କରିବା ହେଉଛି ଏମାନଙ୍କ ଲକ୍ଷ୍ୟ।
ବର୍ତ୍ତମାନର ସରକାରୀ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମଧ୍ୟରେ ଅନେକ କିଛି ଯୋଜନା ରହିଛି। ଆତ୍ମ ନିରଭରଶୀଳ ହେବା ସହିତ ରୋଜଗାର ପାଇଁ ଅନେକ ପନ୍ଥା ରହିଛି।ମାତ୍ର ଯୁବଗୋଷ୍ଠୀ ମାନେ ଶିଳ୍ପ ଅର୍ଥନୀତିକୁ ଅଣ ଦେଖା କରିବା ସହିତ ନିଜର ତଥା ପରିବାର ଓ ସମାଜର ବିକାଶ ଧାରାରେ ସାମିଲ ହେବାର ମାନସିକତା ହ୍ନି ଦେଖା ଯାଉ ନାହିଁ।ଆଜିର ଦୁନିଆରେ ଏଭଳି କାର୍ଯ୍ୟଧାରା, ଅନାଗ୍ରହ ମାନସିକତା ଓ ଦୂର ଦୃଷ୍ଟିର ଅଭାବ ଯୁବ ଗୋଷ୍ଠୀ ମାନଙ୍କର ମୁର୍ଖାମୀର ପରିଚୟ ନୁହେଁ ତ।
